De kunst van Mathilde moet je ervaren en er deel van uitmaken
Haar vader was illustrator, en een deel van haar jeugd woonde Mathilde Mupe in de Museumbuurt. Nu wil dat, reageert ze, natuurlijk niet zeggen dat je dan ook automatisch een kunstenaar wordt. “Het is puur natuur dat ik in de kunst ben terechtgekomen.” Alhoewel…
Mathilde was als ukkie – thuis was er wel degelijk oog voor kunst – regelmatig in het Stedelijk te vinden en dan krijg je, verwoordt ze, ook dingen te zien die je aan het denken zetten. Het was tijdens een van de exposities dat ze werd overweldigd door de vorm. Een kunstproject, waarbij je bezoeker door middel van knoppen ook interactie met het werk had. Dat gaf Mathilde een soort van wow-gevoel. “Daar heb ik uit persoonlijke interesse wel iets mee. Zoiets wilde ik ook maken. Installaties als kunstproject waar mensen bij worden betrokken. Later heeft dat toch zijn invloed gehad op mij werk. Je kunt zo veel met een installatie doen, waardoor het geen dood gegeven is en dat verwerk ik ook in mijn projecten.”
Inmiddels is ze uitgegroeid tot een veelzijdig kunstenaar die fotografeert, tekent en schildert en installaties voor projecten bij bepaalde gelegenheden bedenkt en ontwikkelt. Ze was in de pioniersperiode van het internet onder meer betrokken bij een project van een hackersgroep op een camping, die het internet voor een breder publiek wilden introduceren. “Daar heb ik een Stones Computer opgebouwd, waarbij het toetsenbord was ingegraven in het zand en de monitor onder een afdakje stond. Mensen konden zo op het internet door op de toetsen te slaan. Dat was een heel project om te maken ja, maar daar kwamen ook andere projecten uit naar voren.”
En daarnaast houdt Mathilde zich ook bezig met schilderen, tekenen en fotografie. Een beetje een allround kunstenaar, omschrijft ze zelf. Straatbeelden en -situaties spreken haar daarin het meest aan, al heeft ze daar het fotograferen een beetje opzij gezet. “Probleem met fotograferen van typische straatsituaties is dat het moment waarop je aanslaat, voorbij is als je eindelijk je fototoestel in de aanslag hebt. Je ziet een beer op één teen op een ijsblokje balanceren en als je dan eindelijk het toestel uit je tas hebt en ingesteld, is de beer al gevallen.”
Hoe anders is dat met tekenen of schilderen. “Als tekenaar kun je zeggen: Oké, ik heb het gezien en ga het nu uitwerken. En natuurlijk zal het dan niet helemaal de waarheid weergeven, maar het hoeft ook niet perfect te zijn. Je kunt de sfeer van wat je hebt gezien reproduceren en daarmee de mensen in de tekening trekken”, legt ze het verschil uit. Straatfotografie is daarom minder haar ding, ook omdat ze beseft dat er veel fotografen rondlopen die dat veel beter kunnen dan zij. ‘De vraag is dan wat ik daar nog aan kan toevoegen”, zegt Mathilde, die bijvoorbeeld soms wel bepaalde stillevens ziet ontstaan om te fotograferen. “Ik ben meer projectmatig met fotografie bezig. Dat is ook een vorm van kunst.”
En verder is ze veelal ook bezig met het ontwikkelen en creëren van installaties, al dan niet in opdracht of op eigen initiatief. “Sommige dingen wil ik gewoon in een installatie zetten.” Wat dat voor Mathilde inhoudt, laat ze zien aan de hand van een voorbeeld. “In de coronaperiode heb ik een installatie gemaakt voor Arti – de Maatschappij Arti et Amicitiae (= voor de kunst en de vriendschap), meestal kortweg Arti genoemd, is een Amsterdamse vereniging van beeldende kunstenaars en kunstliefhebbers – voor de nieuwe leden tentoonstelling. Dat was een groot schilderij in een bak. Door op bepaalde vlakken op een gamebord voor het schilderij te gaan staan, kon je het laten kantelen en hoorde je onder meer geluiden uit de speakers komen, bijvoorbeeld rinkelend glas, gelach en dergelijke. Bij het kantelen van de baklijst schoven silhouetten heen en weer, die de ene keer in elkaars armen vielen of juist verder uit elkaar gingen. Op deze manier maak ik de mensen deel van de ervaring.”
Alhoewel ze wars is van het idee dat ze al van jongs af aan de kunst in wilde, ontkent ze niet dat ze het wel in de vingers heeft. Iemand met een fototoestel is niet per definitie een goede fotograaf en heeft iemand een potlood in zijn hand, dan wil dat niet direct zeggen dat hij een goede tekenaar is. Het is ook, erkent ze, hoe je naar iets kijkt, hoe je bepaalde situaties ziet. Mathilde: “Natuurlijk moet je het voor een deel in de vingers hebben.” Maar ze weet ook, oefening baart kunst. “Het is ook een kwestie van ervaring en heel veel doen. Ik ben best kritisch op mezelf. Niet perfectionistisch, maar meer van dit moet anders en dat kan beter. Het hoeft ook niet perfect te zijn. Kleine vergissinkjes zijn oké, als het ritme maar in het geheel zit. Voor mij is belangrijk, hoe maak je iets uit niets. Soms lukt het niet en dan begin je opnieuw. Vergeet niet: de prullenbak van een kunstenaar bevat de best bewaarde geheimen.”