Vergelijken

Ik heb de gewoonte om in het buitenland te gaan vergelijken hoe wij het hier hebben en doen. Hier in Nederland in het algemeen en Amsterdam in het bijzonder. En het muntje kan alle kanten op vallen; de ene keer denk ik ‘we hebben het zo slecht nog niet’ in Nederland, het andere moment ben ik ervan overtuigd dat we hier nog veel kunnen leren van bepaalde regels en situaties elders.

Ik heb een voorliefde voor reizen naar Amerika, enerzijds omdat het een enorm uitgestrekt en divers land is en aan de andere kant omdat de Verenigde Staten en de inwoners zo anders zijn dan je op basis van berichtgevingen uit dat land zou verwachten. Opvallend is dat vlak na een relaxte roadtrip in de VS al na een kwartier achter het stuur in ons land de stoom me uit de oren komt, want wat verplaatsen we en gedragen we ons hier in veel gevallen als een stel asociale en ongecontroleerde bavianen op het asfalt.

Voorbeeldje: tijdens mijn eerste trip naar Amerika – beroepshalve met een aantal collega’s – kwam ik als ‘bestuurder van dienst’ aan op een mega-kruispunt. Van elke kant kwamen hier vier rijbanen op uit, geen stoplichten, alleen een simpel stopbord. Op mijn vraag wat nu, antwoordde een van de collega’s: wie het eerst stopt, mag ook als eerste optrekken. En… dat werkt daar dus perfect. Zou hier dus voor geen meter goed gaan. Twee op de vijf automobilisten hier hebben niet eens respect voor een rood stoplicht.

Onlangs kwam een lid van mijn gezin terug uit Valencia, een van de – in mijn ogen – mooiste steden van Spanje, al moet ik eerlijk bekennen dat ik nog niet veel steden in Spanje heb bezocht. Tijdens een begeleide fietstocht die ze daar had gemaakt, werd haar duidelijk gemaakt dat een voetganger heilig is daar. En die ervaring had ik ook. Als voetganger dan. Elke fietser, gebruiker van elektrische stepjes – die daar massaal aanwezig zijn –, taxichauffeur of andere weggebruiker haalt het niet in zijn hoofd door te rijden bij een zebrapad. Heerlijk om onbezorgd te kunnen oversteken, hoe anders is dat in Amsterdam.

Al was er een Nederlander in Valencia het daar niet mee eens. Toen ik lopend door een winkelstraat in voetgangersgebied bijna voor mijn donder werd gereden door twee fietsers, riep ik: ‘He Hollanders…’. Hoe weet jij dat, was zijn reactie. ‘Omdat jullie als enigen als een stel randdebielen over de stoep fietsen’, gaf ik als antwoord. Een opgestoken middelvinger volgde.

Misschien een idee om een deel van het Amsterdamse fietsers- en scootersgilde een week op cursus te sturen in Valencia. Het zal er op Amsterdamse kruispunten een stuk rustiger van worden.

Nol de Vries