Via een burn-out belandde Margriet In een ‘kelder’ als leerbewerkster
Ze kan aardig overweg met haar handen. Is niet bang van techniek en, verklaart ze, kan veel zelf maken en repareren. “Dat heb ik misschien wel van mijn vader, die maakte met zijn handen alles van hout.” Toch komt ze niet echt uit een ambachtelijke familie. Dus dat ze ooit ambachtelijk leerbewerkster zou worden. Nee, daar had Margriet Deppe een burn-out voor nodig.
Ze heeft een studie bedrijfskunde en rechten op haar naam staan. Tien jaar was ze bij KPN in loondienst. “Daar heb ik me kapot gewerkt, letterlijk kapot gewerkt”, vertelt Margriet in het souterrain aan de Tweede Jan Steenstraat. “Toen kwam ik erachter dat het voor sommige mensen beter is om iets met de handen te gaan doen. Ik ben een opleiding gaan volgen om me uit de burn-out te werken. En na twee jaar van mijn hobby mijn beroep gemaakt, zeg maar.” Inmiddels zit ze al twaalf jaar in het leerbewerkingsvak.
Een ambachtsschool om uit een burn-out te komen? “Nee, het was geen hobby van me, maar toen ik in de burn-out terechtkwam, riepen ze: heb je een man en kinderen om je gedachten af te leiden? Nee; heb je een hond? Nee, ik ben een kattenmens?” Nou, dan moest ze maar snel wat anders gaan zoeken om zich bezig te houden. En zo kwam ze op de ambachtsschool terecht. Daar heeft ze twee jaar les gehad.
“Een particuliere opleiding, met verschillende oude ambachten als schoenmaker, pianostemmer en protheses maken bijvoorbeeld. Dat soort beroepen. De opleidingen bestaan nog wel, maar zijn overgegaan in een andere school. Waarom ik geïnteresseerd was in tassen maken? Nou, ik heb er wel heel veel. Ik heb van huis uit een achtergrond van ‘kom, ga eens een mooie sinterklaassurprise in elkaar knutselen’. Ik ben altijd wel een beetje handig geweest en kan veel dingen zelf maken en repareren.” Nee, lacht, kleding maken of repareren dan weer niet. “Maar ik kan wel met leer werken.”
Het mooie van leer, vindt ze, is de veelzijdigheid en de grote diversiteit in leersoorten. “Heel veel soorten zijn van zo’n dik leer, dat het overeind blijft staan als hard karton en daar tegenover staat boterzacht lamsnappa, waar je heel kleine dingen van kunt maken. Dat vind ik leuk om te doen. Door alles wat je met leer kunt maken, heb ik de overstap naar stof nog niet hoeven maken.”
Haar belangrijkste product: leren tassen in alle soorten en maten. “Je houdt altijd materiaal over. In de loop der jaren, ben ik daar steeds meer kleine spullen van gaan maken als portemonnees en kleine leren artikelen. Door de huidige situatie met corona, heb ik de overstap gemaakt naar accessoires in huis en laatst bedacht ik dit…” Ze toont leren gevalletje met de vorm van een ieniemini zitzakje met het gewicht van een flinke baksteen: een leren deurstopper.
Alhoewel ze voorzichtig ook kleinere accessoires van leer maakt, blijft ze een voorliefde hebben voor het bedenken en maken van tassen. Ze bedenkt alle ontwerpen die ze maakt zelf. “Ik heb geen kunstacademie gedaan, maar ik houd wel van mooie dingen maken. Ik kan van alles maken, tassen die ik zelf mooi vind. Maar ja, ik moet ze natuurlijk wel zien te verkopen. Ik maak conceptueel ook geen heel ingewikkelde dingen, maar wel unieke dingen. Dat is eigenlijk het hele concept. Ik verkoop geen tassen, maar ik verkoop dat je een type tas zelf kan samenstellen in het materiaal dat bij je past. Op die manier wordt elke tas compleet anders.” En dus is elke tas op zijn manier uniek.
Maar hoe brengt ze al die tassen aan de man? Het keldertje aan de Tweede Jan Steenstraat valt vanaf de weg nauwelijks op, afgezonderd van de bekende groene vlag met Made in De Pijp, het kenmerk van de vereniging voor ambachtelijke bedrijven in de wijk. “Ik sta op markten, bezoek conceptstores en geef workshops, tenminste nu even niet dan natuurlijk”, legt Margriet uit. “Maar eigenlijk verkoopt het product zichzelf.” Een buurvrouw, een zus, vriendin of collega die de tas ziet, verrast is en zich laat verleiden ook een kijkje te nemen bij Margriet. “Iedere klant die met een tas deur uitloopt, is een ambassadeur van me.”
Ze werkt op afspraak, want het is bij haar niet binnenkomen, kijken en kopen. Natuurlijk staan er tientallen tassen en heeft ze een groot assortiment kleine accessoires die je direct kunt aanschaffen, maar veelal werken de tentoongestelde modellen als inspiratie. “Ik overleg met de klant: wat wil je, groot of klein, met klep, afgewerkt met brons of zilver enzo. Kijk, ik heb nu voldoende modellen staan om over te praten. Soms moet je mensen ook afremmen, die beginnen over een tas met achttien vakjes. ‘Drie is echt genoeg hoor’, adviseer ik dan. En anderen willen er juist weer niet over nadenken, die kiezen een van de bestaande modellen.”
Alhoewel er tijdens haar opleiding op de ambachtsschool meerdere mensen zich tot leerbewerker lieten bekwamen, vraagt ze zich af of er nog opvolgers komen. “De opleiding bestaat nog wel, maar ik heb er een hard hoofd in. Helaas, want het is zo’n mooi vak. In de maakindustrie vind je de mooiste vakken die je kunt leren. Wat ik jongeren zou willen meegeven? Als je echt iets met je handen kunt maken, dan kom je er wel.”
Margriet Deppe
leerbewerker tassen design
Tweede Jan Steenstraat 121
06 20 20 30 85
Foto’s: Lex Banning