In de ban van…
Vriendelijk verzoekt de stem die uit de luidsprekers komt om tijdens het concert mobieltjes op stil te zetten en bovenal geen video’s of foto’s te maken. Ook niet zonder flits, omdat de oplichtende schermpjes storend zijn voor andere bezoekers van het concert. Maar terwijl topvioliste Rachel Podger begeleidt door Philharmonia Baroque met veel overgave de Vier Jaargetijden van Vivaldi uit haar snaarinstrument tovert, zit een oudere dame enkele rijen schuin voor me regelmatig met haar telefoon omhoog opnames te maken. Onwillekeurig trekt het oplichtende schermpje constant mijn aandacht, voor een deel wordt het genieten van een van Vivaldi’s mooiste werken daardoor getemperd.
Opvallend is dat ze steeds slechts een fractie filmt, dus ik vraag me af wat ze in hemelsnaam met die opnames gaat doen. Terugkijken lijkt me zinloos, want elke keer een minuutje of twee van een dergelijk meesterwerk zien en beluisteren slaat nergens op. Desalniettemin vergalt ze met het filmen voor een deel van het publiek achter haar het concertbezoek. Helaas verlaat ze tijdens het afsluitende applaus al de zaal, mist daardoor een toegift, en kom ik niet in de gelegenheid de vrouw op haar asociale gedrag aan te spreken.
Ook voorafgaand aan het optreden van Michael Flatley’s Lord of the Dance recentelijk in Carré vult een stem de zaal die de bezoekers aanraadt de voorstelling toch vooral live te kijken – nu je toch in de zaal zit – en niet via het schermpje van je mobiel. Tenslotte geeft dat een mooiere beleving van de voorstelling en je hebt betaald voor een live-voorstelling. Maar ook hier lichten in de zaal regelmatig mobieltjes op om een deel van de voorstelling vast te leggen. En ook hier wordt, gelet op het aantal oplichtende schermpjes, regelmatig gefilmd. Iets wat vanuit een plaats in de loge in de donkere zaal snel opvalt en dus enorm storend is.
Veel mensen zijn volledig geobsedeerd door het mobieltje. En dat is vaak niet alleen storend voor anderen, het getuigt ook van een gebrek aan sociale vaardigheden. Sterker nog, in een winkel al bellend een aan te schaffen product op de toonbank leggen en doorpratend klaarstaan met een bankpas om te pinnen, is ronduit asociaal. In het verlengde daarvan is ‘betalen met je mobiel’ weer een lichte verbetering. Dan kan het niet anders, dan dat de aandacht even van het mobieltje wordt gehaald, al is dat voor velen een enorme opgave.
De ontwikkeling van het mobieltje als telefoon tot draagbare computer vol technische snufjes is razendsnel gegaan en heeft in bepaalde opzichten geleid tot een verrijking. Maar in veel gevallen legt het mobieltje volledig beslag op zijn eigenaar, eist het alle aandacht op. Mensen veranderen spontaan in een soort Gollem. Alleen in plaats van in de ban van de ring, zijn ze in de ban van het mobieltje.
Nol de Vries