Internationalisering

Het zou nooit meer zijn zoals het nu is’, dat is een van de weinige dingen die gegeven zijn in het leven en werd mij als kind op het hart gedrukt. Voor mij betekent dit kansen zien in het leven om positieve verandering te brengen. De stad Amsterdam – waar ik ben opgegroeid en vertrokken om weer thuis te komen – verandert ook. Veel ten goede, soms ook niet. Verandering is een gegeven. Want Amsterdam is een wereldstad, geen dorp waarover je een stulp kan zetten, en zal zich dus blijven ontwikkelen.

Een schuldige. Daar is men naarstig naar op zoek als het misgaat. Begrijpelijk. Maar wat me opvalt is dat de buitenstaander in verschillende hoedanigheden het haasje is. Op de rechter politieke flanken zijn asielzoekers de kiem van het kwaad – de evergreen met Abba-esque proporties. Niet verrassend. Maar op het Amsterdamse stadhuis, het zelfverklaarde progressieve baken van Nederland, valt me op dat de internationals regelmatig het bokje zijn.

Zo is een veel voorkomend frame: ‘door de expats kunnen Amsterdammers geen woning kopen.’ Waarbij de redenatie is dat door de 30%-regeling de internationale werknemer elk koophuis voor de neus van een Amsterdammer wegkaapt. En dit klopt niet, blijkt uit een analyse van de gemeente. Zo blijken internationals voornamelijk in het dure huursegment te wonen. Het effect ervan valt weg in de complexiteit van de woningmarkt. Er is een tekort aan woningen, en daar moeten we aan werken.

Voordat ik verder ga, een korte bekentenis: ik ben twintig jaar een expat geweest en mijn partner komt uit India. Dus ik spreek uit ervaring, altijd fijn. En mijn motto is: het leven is leuker als je meedoet in de maatschappij. Oftewel, in het buitenland heb ik altijd geïntegreerd. En ik zie in mijn omgeving, de Amsterdamse expat community, ook zoveel mensen hun best doen om mee te doen in de stad.

Dat raakt aan een ander veelvoorkomend verwijt: ‘expats doen niet mee in de stad’. Hierdoor zou de sociale cohesie afnemen. Maar kijk je naar de cijfers dan doen internationals meer vrijwilligerswerk in de stad dan geboren Amsterdammers. Dat herken ik in mijn omgeving, mijn internationale vrienden zijn veel actiever, zoals mijn Amerikaanse vriend die regelmatig kookt voor daklozen.

En de cultuur van de stad zou verdwijnen door de komst van internationals. Een stad verandert, cultuur verandert. Dat hoort erbij. En de Amsterdamse taal, van kapsones tot gabber, het culturele boegbeeld, komt allemaal uit het Jiddisch. Van oudsher de taal van Europese joden. En dat het losmakelijk met Amsterdam verbonden is, danken we aan onze rijke historie van migratie.

Dus laten we de buitenstaander, de asielzoeker of de international niet aanwijzen als de schuldige, maar als een verrijking van de stad die altijd in ontwikkeling is.

Erik Schmit

Raadslid D66 Amsterdam

erik.schmit@raad.amsterdam.nl