Kunst

Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen kunstzinnig mens ben. Natuurlijk heb ik in mijn leven menig museum bezocht en tal van exposities gezien. Maar in meer dan de helft van de gevallen van de kunstwerken die ik heb bekeken en bestudeerd, begrijp ik deze niet.

In mijn journalistieke bestaan ben ik op eigen verzoek meerdere keren met een gerespecteerd kunstkenner op stap geweest, die mij de geheimen van bepaalde kunstwerken zou vertellen; over wat de kunstenaar nu eigenlijk wil zeggen met het werk. Helaas, ik ben er niets mee opgeschoten. Nog steeds kan ik de achterliggende gedachte ervan vaak niet zien en snap ik vaak al helemaal niet de hoeveelheid (publiek) geld dat er soms voor wordt neergelegd. Het is, zoals dat bij ons wel wordt gezegd, een geval van ‘wat de gek ervoor geeft’.

Abstracte kunst is duidelijk niets voor mij en mogelijk beledig ik helaas een groot deel van de kunstwereld. Daarvoor wil ik op voorhand al mijn excuses aanbieden. Maar ik vind elke cent die aan de pindakaasvloer van Wim T. Schippers is uitgegeven wegge- gooid geld, ik kan de composities van Piet Mondriaan werkelijk niet uitzonderlijk vinden en met het Who’s Afraid of Red, Yellow and Blue van Barnett Newman heb ik simpelweg helemaal niets; een groot rood vlak met een blauwe en een gele streep. Kunst? Sorry, maar ik zie het niet. Ik ben dan ook zo’n type die de kleutertekeningen van zijn kinderen mooier vindt en meer vindt zeggen dan het – in mijn ogen – ‘kliederwerk’ van bijvoorbeeld een Karel Appel of andere Cobra-kunstenaars.

Kunst is natuurlijk een breed en veelomvattend begrip en zelfs bij abstracte kunst zitten werken die – al begrijp ik ze niet – me echt kunnen raken, die ik mooi vind en die me ook bijblijven. Er zijn surrealistische schilders – Salvador Dali om er één te noemen – die me wel boeien. Ik kan realistische kunst wel waarderen. Dat vertelt wat, zonder dat daar een vaag verhaal van de kunst aan vastzit.

Mijn kijk op kunst kreeg twee jaar geleden echter een compleet andere wending tijdens mijn kennismaking met de kunstroute ArtZuid. Oké, ook daar trof ik werken aan, die helemaal niets bij mij losmaakten, en toch bleef ik er even bij staan, sprak erover met de mensen met wie ik de route aflegde en… dacht erover na. En daarmee is gelijk de waarde van de kunstroute ArtZuid bewezen. Kunst in de openbare ruimte, toegankelijk voor iedereen. Je kunt het mooi vinden, of met afschuw naar kijken, je kunt erdoor worden geraakt, of totaal onberoerd laten. Hoe dan ook, het raakt je. Mij tenminste wel. En ik zal niet de enige zijn. Dat abstracte kunst míj aan het denken zet – positief of negatief – dat is de verdienste van ArtZuid.

Nol de Vries