Vaderdag
‘Wat ga je doen met moederdag?’ vroeg een collega mij.
‘Niets’, antwoordde ik. ‘Mijn moeder is er niet meer.’
‘Nou ja, met je vrouw dan.’
‘Ook niets. Ze is mijn moeder toch niet!’
Heeft mama haar dag in mei, in juni mag pappa zich een zondag ‘laten verwennen’. Sorry, maar ik heb er niets mee. En ook de moeder van onze kinderen laat ‘haar’ dag aan zich voorbijgaan. We zien het beiden als commerciële onzin.
En toch zijn we beiden een gezinsmens, en brengen we graag tijd door met onze kinderen; samen een hapje eten thuis of buiten de deur, weekendje weg met z’n allen of – tijdens zomerse dagen – bij toeval samen ergens in de stad op een terras belanden. Dan appen we ff ‘we zitten bij …, als je zin hebt schuif gezellig aan’. En meestal gebeurt dat ook. We doen graag Iets samen. Of dat nu op ons initiatief of op dat van de kinderen worden uitgevoerd. Soms met z’n allen, soms met een deel van het gezin. Afhankelijk van het doel. Dat hoeft van ons niet te worden beperkt tot één dag in het jaar ‘verplicht’ komen opdraven in het ouderlijk huis.
Ik wil anderen niet veroordelen, maar het beeld van de laatste moederdag bij onze buren in de tuin: De kinderen met aanhang op visite. De jongste zoon en schoonzoon nemen niet deel aan het gesprek, want die zitten duidelijk hoorbaar Ajax op hun mobieltje te kijken. Een van de schoondochters roept al na een kwartier dat ze moeten gaan, want ‘we moeten ook nog naar mijn ouders’. En moeders? Die holt op ‘haar’ Moederdag heen en weer om drinken in te schenken, gebak te serveren en de lunch te verzorgen. De zin: ‘mam ga jij maar zitten, ik doe het wel want het is tenslotte Moederdag!’, heb ik niet voorbij horen komen. Dat is – vaak in vier van de vijf gevallen – quality time met moeders op Moederdag.
Waardering voor iemand tonen, respect hebben voor een ander of je liefde voor iemand uiten doe je 365 dagen per jaar, niet op slechts één dag. Wat wij liever met onze ouders deden? Ze oppikken voor een toertje door de stad om overal de kerstverlichting in de straten te kijken, te beginnen met een ijsje bij Van der Linde. Want die zijn ook in de winter niet te versmaden. En onze kinderen met hun ouders? Samen naar de film als er weer een nieuwe uitkomt in ons aller favoriete filmgenre. En dan het liefst naar Tuschinsky of Pathé en zo’n avond begint dan steevast met een hapje eten bij The Old Bell. Om maar twee voorbeelden te noemen.
Maar toch. Op mijn bureau liggen twee aftandse onderzetters. Meer dan twintig jaar oud, maar beide gemaakt door de kinderen op de basisschool. Voor Vaderdag. Oké, daar ben ik dan weer wel blij mee!
Nol de Vries