Stappen

Ze zijn weg. De kantelende bierglazen op het Leidseplein zijn definitief van het dak gehaald. Een tijdje geleden al overigens. Het is het begin van het einde van de Heineken Hoek, dat plaats gaat maken voor een hotel. Het gebouw is geen architectonisch hoogstandje, maar het café is toch decennialang een begrip geweest.

Weinig mensen zullen de bierglazen echt missen. Ik miste ze vorige week wel, toen ik die kant op ging om eindelijk met wat vrienden weer eens op het terras een biertje te drinken. Alhoewel de lichtreclame in een van de belangrijkste uitgaansgebieden van Amsterdam in geen enkele verhouding staat tot de felle, schreeuwende lichtreclames op Times Square in New York, verdwijnt met het weghalen van de bierglazen wel een eyecatcher op het plein én een jeugdherinnering.

Van welke kant je ook het plein op fietste – behalve vanaf de Leidsestraat – was het voor veel Amsterdammers toch een soort van herkenningspunt: ‘We zijn er, het stappen kan beginnen’. Fiets tegen het hek van het Kleine Gartmanplantsoen en bij de Heineken Hoek naar binnen. Meestal spraken we daar af voor een eerste biertje.

Dan heb ik het over het Leidseplein eind jaren 70 en de jaren 80. In de noordelijke hoek van plein zat een bioscoop met de toepasselijke naam het Leidsepleintheater. De café’s Hoopman en Reynders zaten er toen al, tenminste qua naam. Wij gingen meestal de andere kant op. Bar Saloon was een van onze stamkroegen, maar met een andere club vrienden kon het ook gebeuren dat we de hele avond in De Gieter bleven. Beide tenten bestaan nog, toch ben ik er in geen tijden meer binnen geweest.

We kwamen ook vaak in Jazzland, destijds te vinden in de Korte Leidsedwarsstraat halverwege het Leidseplein en de Leidsekruis- straat, waar Spargo regelmatig optrad. De discotheek heeft plaatsgemaakt voor een restaurant. En zo zijn er meer – voor veel Amsterdammers – legendarische namen. Tijl Uilenspiegel, Dansen bij Jansen, de Pianobar en natuurlijk Le Bastille, waar op 14 juli de Bestorming van Le Bastille – het begin van de Franse revolutie – werd gevierd. Ooit met pontons in de gracht, optredens en massa’s mensen.

Stappen tot twee, drie uur ’s nachts, en afsluiten bij shoarmatent Mama – in die tijd de beste shoarmatent van Amsterdam, von- den wij – in de Korte Leidsedwarsstraat voor twee soms drie broodjes shoarma met knoflooksaus. Nee, geen sla, want: ‘ik ben geen k’nijn’, riepen we steevast.

‘Als ik er nu aan denk, wordt ik al moe bij de gedachte’, zei een van mijn vrienden. We lachten, en bestelden toch nog maar een biertje.

Nol de Vries