Sport!?

Ik heb meer dan een kwart eeuw als verslaggever mogen rondhuppelen in de (inter)nationale (top)sport; de eerste tien jaar bij de amateurs, daarna tot op olympisch niveau, waarbij ik mezelf gelukkig prijs dat ik veel memorabele sportmomenten heb mogen meemaken. Sport kan heel mooi zijn, en dan niet alleen vanwege de winst. Sport is emotie, geluk en ook verdriet. Sport is pijn, mentaal en fysiek. Zeker, omdat de atleet – op welk niveau dan ook – altijd de grens zal opzoeken en proberen die op te rekken.

Maar waar ligt die grens. Ik zag de foto’s van Rico Verhoeven na zijn partij tegen Jamal Ben Saddik…, als je op straat iemand zo toetakelt, krijg je 240 uur werkstraf (in Nederland dan, elders staat er een celstraf van een paar jaar tegenover).

Vechtsporten, heet dat, maar in mijn ogen mag je dat sport erachter wel weglaten. En dan bedoel ik niet sporten als judo, kendo of aikido en mogelijk nog tientallen andere. Niet voor niets sprak een bekend judoleraar tegen mij altijd over Oosterse krijgskunsten, in plaats van vechtsporten. Nee, met vecht’sporten’ bedoel ik die gevechten, waarbij het dus inderdaad de bedoelding is om de ander zo veel mogelijk de vernieling in te slaan. Ongetwijfeld zal niet iedereen het met me eens zijn – sorry daarvoor, maar niet meteen slaan aub – maar dat heeft – wees eerlijk – toch niets met sport te maken?!

Ik mocht live getuige zijn van de legendarische gouden race van Gerard van Velde op de Winterspelen in Salt Lake City, zijn voorgeschiedenis kennende een heroïsche prestatie. Ik mocht de nog steeds ongeëvenaarde gouden rekstokoefening van Epke Zonderland in Londen vanaf de perstribune aanschouwen. En zo zijn er meer, veel meer memorabele sportmomenten te noemen, die de schoonheid van sport – en de bekroning van jaren keihard trainen, zwoegen en vallen en opstaan – weerspiegelen.

Natuurlijk, bij rugby, ijshockey, American football en andere full-contact sporten loop je het risico een ander te blesseren in de hit- te van de strijd, maar dat zal nooit – moge we toch aannemen – bewust of doelgericht gebeuren. Twee mannen of vrouwen die willens en wetens elkaar bont en blauw slaan en schoppen. Letterlijk tot bloedens aan toe. Die doelbewust de andere het licht uit de ogen willen slaan… dat is toch wel even wat anders. Natuurlijk, er zijn duizenden, zo niet miljoenen mensen die er wel van genieten. Prima, ‘be my guest’. Sorry, maar ik zie daar niets sportiefs in.

Want eerlijk. Als je Rico Verhoeven niet zou kennen en je ziet de foto van zijn toegetakelde hoofd na het gevecht met Saddik (die ook niet bepaald ongeschonden uit de strijd kwam), dan denk je toch niet ‘daar staat een topsporter’. Dan denk je ‘mijn hemel, tegen welke bus is die gozer aangelopen’.

Nol de Vries