Barbara en Jaap openen nog elke dag fluitend de winkeldeur

 Ze hebben niets van doen met de familienaam Moes. Toch vormen Barbara en Jaap inmiddels de derde opeenvolgende generatie die de firma Moes, messenwinkel & slijperij in handen heeft. Want een familiebedrijf is het zeker, sinds de opa van Barbara het zo’n tachtig jaar geleden overnam van Lambert Moes.

Deze Lambert Moes was destijds de eigenaar, die iets na de nieuwbouw tussen 1870 en 1880 het pand aan de Eerste van der Helststraat 67 (hoek Sarphatipark) betrok. Hij liet de fraaie sigarenkasten achter de toonbank staan en nog steeds sieren deze het winkelpand, waar Barbara en Jaap nu al zo’n vijftien jaar de scepter zwaaien. Opvallend detail: al twee generaties is de messenwinkel en slijperij van vader op dochter en welwillende schoonzoon overgegaan. “Opa en de vader van Barbara hadden alleen dochters”, vertelt Jaap. “Natuurlijk kan ook een dochter de slijperij overnemen, maar eerlijk gezegd is dat nogal vies en zwaar werk.”

Het was ook niet vanzelfsprekend dat Barbara het familiebedrijf zou doorzetten. “Toen ik net met Barbara ging, opperde ze wel hoe ik het zou vinden om de winkel over te nemen. Zij had altijd al de wens en de ambitie om het bedrijf voort te zetten”, gaat Jaap verder. “Ik was net zelf met een eigen carrière bezig en dacht ‘doe eens even normaal’. En alleen kon ze het niet. Jaren later raakte ik echter wel een beetje opgebrand en uitgeblust door mijn toenmalige baan. Zelfs Barbara en de rest van het gezin vonden me ook niet zo aardig en gezellig meer en dat kwam echt door mijn werk. Toen hebben we de knoop doorgehakt en besloten we de zaak over te nemen.”

Een besluit, waar ze ruim vijftien jaar later nog steeds geen spijt van hebben. “We openen elke ochtend nog steeds fluitend de winkeldeur”, zegt Barbara lachend. Wel stelde Barbara’s vader een aantal voorwaarden. Jaap moest eerst maar eens een tijdje meedraaien, zodat hij kon zien of zijn schoonzoon wel feeling had voor het slijpen en het gevoel ook in de vingers had voor het ambachtelijk werk. “Ik heb altijd al affiniteit gehad met staal- en metaalbewerken en machines, dus de bodem, de basis had ik wel.” De overname was dan ook snel beklonken.

En zoals gezegd, het bevalt hem prima. “Het met je handen werken, iets creëren. Dat spreekt me enorm aan. Een echt vak uitoefenen. Kijk, ik maak geen messen en ik kan ook niet zeggen elk mes is anders. Maar er zitten wel bijzondere dingen bij. Het afwisselende maakt het ook leuk. Fulltime slijpen is ook niet te doen. Ik slijp van 7 tot 11 uur, daarna is het over en moet ik echt even bijkomen. Het is best intensief werk en je bent constant gefocust, dus dat is genoeg. We doen veel slijpwerk voor de horeca en in Amsterdam bezorgen we ook. Het is superleuk om op de bakfiets te stappen, door de stad te crossen en restaurants af te gaan. Hier en daar een praatje maken. Of ik help in de winkel.”

Maar ook (ver) buiten Amsterdam heeft de Firma Moes naam gemaakt en komen de klanten uit alle delen van Nederland. Zo is er een slager op Terschelling, die steevast zijn messen bij Moes laat slijpen. “Voorheen kon ik garanderen dat het slijpen de volgende dag klaar was, maar nu moet ik echt een levertijd van twee tot drie dagen aanhouden”, legt hij uit. Een bewijs dat de messenslijperij goed werk aflevert en de vraag ernaar nog steeds groeit. Kwaliteit leveren staat bij het familiebedrijf dan ook al tachtig jaar hoog in het vaandel.

En niet alleen beroepsmatig wordt de slijperij ingeschakeld, particulieren weten het pand ook te vinden. “Messen van spaaracties van bijvoorbeeld de supermarkt slijp ik ook, als messen bot zijn worden ze duidelijk minder snel weggegooid. Neem een schilmesje van vier euro, slijpen kost drie euro. Ik heb er toch mijn werk aan. Maar veel mensen kiezen er toch voor om het te laten slijpen. Misschien vanwege duurzaamheid, maar de pandemie heeft daar zeker aan bijgedragen.”