Groep voetbalvrienden komt na bijna halve eeuw weer bijeen
Bijna een halve eeuw geleden speelden ze de sterren van de hemel op het voetbalveld. Ze zagen elkaar decennia niet meer. Vorige maand kwamen ze weer bijeen en aten ze op (bijna) dezelfde plek als waar ze ooit tegen een bal schopten.
Ze speelden ooit bij sc Buitenveldert, ze aten nu bij Loetje Buitenveldert. “Eerlijk gezegd speelde op de plek waar nu Loetje staat korfbalclub Luto, maar we wilden op een plek eten die het dichtst in de buurt van sc Buitenveldert kwam, en dat was Loetje”, zegt Henk Karg, een van de initiatiefnemers. Die vatte – in een vlaag van drang naar nostalgie – het plan op om de inmiddels allemaal begin zestigers weer eens bijeen te halen.
Jarenlang stonden ze samen binnen de lijnen, zaten ze in verschillende teams bij elkaar. Van de C1 via de B1 naar de A1 en later natuurlijk de selectie-elftallen. “Later hebben we ook nog in een vriendenelftal gespeeld, maar dat was meer ‘leve de lol’. We kwamen om zeven uur ’s ochtends thuis van het stappen, maar speelden om half drie wel weer de sterren van de hemel”, vertelt Henk. “We hadden met grote regelmaat met elkaar te maken. In het weekend woonden en leefden we op het voetbalveld. Voetbal was onze lust en leven. Het was een fantastische tijd, met kwajongensstreken en prachtig voetbal, waarmee we mooie resultaten behaalden.”
Maar zoals het vaker gaat, verloren ook de leden van hechte vriendengroep elkaar uit het oog. Een relatie, verhuizing, studie en werk, en er ontstaan gezinnen… het is een cliché, maar mensen groeien soms gewoon uit elkaar en verliezen het contact. Zo ook in hun geval. Henk: “Het klinkt lullig, maar het is een feit van het leven. Met een enkeling bleef het contact wel in stand. Een goede vriend van me woont nu in Den Haag. Daar heb ik af en toe nog wel contact mee, maar een goede vriend hoef je niet elke dag te spreken uiteraard.”
“En dan is er altijd een idioot die denkt ‘hou zou het nu gaan met?’ en zo’n idioot ben ik dan. Ik kwam René (een van de jongens van het team, red.) en we hadden het erover dat het toen zo’n mooie tijd was. René had nog contact met Michel, en zo is het balletje gaan rollen. We zijn actief op zoek gegaan via Linkedin en Facebook, dat zijn dan toch de pluspunten van sociale media. Toch mooi dat je zo’n club vrienden na 45 jaar weer weet te vinden en bij elkaar krijgt.”
De plek om af te spreken en de vraag waar te gaan eten, werd zonder enige vorm van kritiek de Zuidas. “Terug naar die fijne tijd, waarin we de gekste dingen met elkaar uithaalden. Het was een gouden tijd”, aldus Henk. “Dat is dan toch de drang naar nostalgie. Al is het wel sneu als je op de Zuidas komt en al die grote, hoge gebouwen ziet. De hele geschiedenis is weg, alsof het nooit heeft bestaan. Maar de herinneringen blijven en dan is zo’n moment van bij elkaar komen ineens een stuk waardevoller. We hebben prachtige verhalen boven water gehaald en enorm gelachen. We hadden elkaar al 45 jaar niet meer gezien, maar we pikten de draad op alsof alles wat we hadden meegemaakt gisteren was.”
FOTO:
Staand van links naar rechts: Stanley, John, Apy, René en zittend van links naar rechts: Michel, Frans, Henk, Edmund