In gesprek

Ik zit in de intercity naar Amsterdam. De trein is relatief vol, er zijn nog maar weinig tweezitters over. Schuin tegenover mij, zitten drie jongeren – ik schat ze rond de 17/18 jaar – in een zogenoemde vierzitter. Twee jongens aan de ene kant, tegenover die twee een meisje. Al sinds we zijn ingestapt zijn ze in overleg met elkaar.

Bij de eerstvolgende stop staat het perron vol en komt er een stroom passagiers binnen. Een rij mensen schuifelt achter elkaar door het smalle gangpad op zoek naar een zitplaats. Een vrouw, ergens in de twintig denk ik, stopt bij de drie jongeren en wil gaan zitten.

“U mag hier gaan zitten, maar dan moet u één ding beloven”, begint een van de twee jongens.

De vrouw twijfelt, en kijkt hem vragend aan.

“U moet beloven dat u niet op uw telefoon gaat kijken. Als u hier wilt zitten kletst u gezellig met ons mee”, neemt de andere jongen het van hem over.

De vrouw laat een glimlach zien.

“Mijn naam is Kevin”, zegt hij dan.

“Rosalie”, knikt het meisje.

“Milas”, stelt de eerste jongen zich voor.

De vrouw antwoord met een knik: “Annemarie”.

Al snel weten de passagiers die in de buurt zitten dat Rosalie en Kevin dezelfde studie volgen. Ze zijn dus ouder dan ik ze had ingeschat. Milas voegde zich ergens op de route bij het tweetal. Hij heeft Turkse roots, woont in Amstelveen en zit in het eindexamenjaar van de havo. Annemarie ten slotte is geboren en getogen in Amsterdam-Oost en blijkt half Surinaams. Zo leer je nog eens mensen kennen. Het gesprek gaat al snel over andere landen en culturen en welke trips er bij iedereen nog op de verlanglijst staan.

Het gesprek wordt duidelijk zichtbaar door omstanders – of beter gezegd omzittenden – gevolgd. Vanuit de naastgelegen vierzetter klinkt op een gegeven moment een vrouwenstem, die zich ongevraagd in het gesprek mengt. Het onderwerp is Zuid-Afrika en zij heeft daar een paar jaar gewoond. Ze vertelt over de schoonheid van het land, de doorgaans vriendelijke mensen en vooral de vele bezienswaardigheden. Ik zie tussen de rugleuningen van de stoelen hoe een van de passagiers in de andere vierzitter zijn mobieltje opbergt. Niet veel later zijn ze met z’n achten in het gesprek betrokken.

Ondertussen ben ik ook in gesprek geraakt met de man naast me. Om me heen hoor ik meerdere gesprekken opstarten. Het werkt duidelijk aanstekelijk.

Dan rolt de trein het station van Haarlem binnen. Rosalie en Kevin staan op om de trein te verlaten. Kevin en Milas geven elkaar een boks.

“Sterke gozer met je examens”, zegt Kevin nog.

Milas knikt en ze nemen afscheid alsof ze elkaar al jaren kennen.

Op weg naar de uitgang hoor ik het meisjes nog zeggen: “Het was best wel ff gezellig”. De jongen knikt. Ik laat de man naast me, die ook de trein moet verlaten, erdoor en we wensen elkaar nog een prettige dag.

Nol de Vries

0 Shares