‘Niet meedoen’
Op het schoolplein rennen de kinderen onstuimig door elkaar, de zon schijnt, en er klinkt een vrolijk geroezemoes. Alles straalt van onbevangenheid. Het groepje voetballende kinderen stopt en komt samen. ‘Jij mag niet meer meedoen’, jengelt hij, de rest maakt instemmende geluiden, en zonder reactie van de ander pakt hij de bal op en draait zich om.
Het kinder-oordeel kan onverbiddelijk zijn, maar ook in de ‘grote mensen’- wereld worden mensen (maatschappelijk) uitgesloten. De effecten hiervan worden vaak onderschat, terwijl de persoonlijke schade groot kan zijn. Zo blijkt dat de pijn van uitsluiting, in de hersenen, niet is te onderscheiden van fysieke pijn. Het ondermijnt de eigenwaarde van mensen, wat bijvoorbeeld kan leiden tot onzekerheid en stress, een negatieve spiraal waar men moeilijk uitkomt.
Op vijftigjarige leeftijd kreeg mijn vader het ‘niet meer meedoen’-label. Hij raakte gehandicapt, hierdoor moest hij stoppen met werken. Zodoende kwam hij langs de maatschappelijke zijlijn te staan. Het verdriet was hartverscheurend. Op jonge leeftijd heb ik hierdoor ingezien hoeveel sociale vrijheid werk geeft, je doet mee in de maatschappij. Ik geloof erin – ook politiek – dat het daarom belangrijk is dat iedereen de kans krijgt om mee te doen en zijn talenten te ontwikkelen.
En hoeveel mensen er – onnodig – langs de maatschappelijke zijlijn staan, werd tijdens mijn tour langs sociale Amsterdamse ondernemers bevestigd. Zo had ik een indrukwekkend gesprek met Sandra Balije, de oprichtster van Ctalents, een bemiddelingsbureau voor mensen die doof, slechthorend, blind of slechtziend zijn. Het heeft mijn ogen geopend.
Dit is een groep van 300.000 mensen in Nederland, die vaak graag aan het werk willen, maar dat niet kunnen omdat onze maatschappij hier niet op ingesteld is. Vaak komen ze terecht in de kaartenbak ‘onbemiddelbaar’ van de UWV. Hierdoor wordt er niet geïnvesteerd in deze groep. Ze zijn door de maatschappij afgeschreven.
Terwijl er met de juiste instelling van een werkgever, en een paar hulpmiddelen en aanpassingen van de werkplek, er mensen uit deze groep een volwaardige baan kunnen hebben. Dat betekent geen loonkostenregeling, of andere subsidies, maar een volledig salaris.
Meedoen, talenten ontwikkelen en maatschappelijke erkenning: het zijn in mijn ogen de bouwstenen van eigenwaarde.
Erik Schmit
Raadslid D66 Amsterdam
erik.schmit@raad.amsterdam.nl